Εμένα με μαγνητίζουν οι άνθρωποι που γελούν

Εμένα με μαγνητίζουν οι άνθρωποι που γελούν

Βλέπουμε έναν άγνωστο να κλαίει στον δρόμο και τρέχουμε να τον παρηγορήσουμε. Βλέπουμε έναν δικό μας άνθρωπο να πονάει και θέλουμε να μάθουμε τι του συμβαίνει. Να βοηθήσουμε όσο μπορούμε.

Αντίθετα:

Βλέπουμε έναν άγνωστο να γελά στη μέση του δρόμου και τον περνάμε για τρελό ή τουλάχιστον υπερβολικό. Βλέπουμε μια παρέα να διασκεδάζει και μας ενοχλεί η φασαρία, μας φαίνεται υπερβολική η χαρά τους. Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο χαμογελαστό και μας φαίνεται παράξενο που πίσω από αυτό το γέλιο δεν κρύβεται μια κάποια θλίψη. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως ένας άνθρωπος δεν έχει κάτι να τον πονάει.

Μπορεί και να έχει… Αλλά να μην είναι ικανός ο πόνος αυτός να επισκιάσει τη χαρά του.

Η αλήθεια είναι πως τρέχουμε να παρηγορήσουμε όποιον πονά.

Αλλά δεν έχουμε καταλάβει πως κάθε φορά που πλησιάζουμε να βοηθήσουμε κάποιον που πονά, ουσιαστικά θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας.

Στον δικό μας πόνο ερχόμαστε πιο κοντά. Τον δικό μας πόνο προσπαθούμε να αγκαλιάσουμε εκείνη τη στιγμή.

Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας το κάνουμε στους άλλους.

Βλέπουμε κάποιον να γελά και δεν πλησιάζουμε. Τον κοιτάμε περίεργα. Δεν παίρνουμε κάτι από τη χαρά του.

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί πλησιάζουμε κάποιον πιο εύκολα όταν πονάει παρά όταν είναι ευτυχισμένος;

Γιατί απλώνουμε το χέρι μας στον πόνο αλλά όχι στη χαρά;

Η απάντηση είναι απλή: η συμπόνια μάς φέρνει πιο κοντά στους άλλους.

Η συγκίνηση επηρεάζει τα συναισθήματά μας και μας «κινεί» πραγματικά, προς την κατεύθυνση του άλλου. Μας κάνει να επιζητούμε την εγγύτητα, μας φέρνει πιο κοντά.

Αλλά αν το σκεφτούμε, στον εαυτό μας μάς φέρνει πιο κοντά.

Ο πόνος μάς είναι πιο γνώριμος. Μας μαγνητίζει. Θέλουμε δε θέλουμε.

Ο πόνος είναι ισχυρότερος μαγνήτης από τη χαρά. 

Από την άλλη, την ευτυχία τη φοβόμαστε. Φοβόμαστε να την πλησιάσουμε. Ίσως να νομίζουμε ότι δεν είμαστε αντάξιοί της. Ίσως δεν ξέρουμε πώς να είμαστε ευτυχισμένοι. Ίσως να μην πιστεύουμε στην ευτυχία. 

Να σας πω την αλήθεια μου;

Τελευταία με μαγνητίζουν και οι άνθρωποι που γελούν. Ναι.

Και χαίρομαι πολύ για αυτό. Είμαι περήφανη.

Αγκάλιασα για πολύ καιρό τον δικό μου πόνο και τον πόνο των άλλων.

Κάποτε παραξενευόμουν και εγώ με τους ανθρώπους που γελούσαν και διασκέδαζαν, μόνοι ή με παρέα.

Δε φοβάμαι πια τη χαρά και το γέλιο. Πηγαίνω προς τα εκεί. 

Κάθε φορά. 

Με χέρια ανοιχτά. Με καρδιά ανοιχτή.

Και επιτρέπω στη χαρά να με οδηγήσει κοντά στους ανθρώπους. Να τους γνωρίσω, να τους αγκαλιάσω. Να δώσω και να πάρω χαρά.

Ουπς, τι είπα μόλις τώρα; «Να δώσω και να πάρω χαρά;»

Μήπως αυτό είναι που μας μαγνητίζει στον πόνο; Η ελπίδα ότι θα δώσουμε χαρά στον άλλον και μέσα από αυτήν την προσφορά θα λάβουμε και εμείς χαρά;

Μάλλον άρχισα να μαγνητίζομαι από τη χαρά γύρω μου από τότε που σταμάτησα να σκέφτομαι πόσα δίνω και πόσα παίρνω. 

Δίνω.

Με χέρια ανοιχτά. Αυτή είναι η Ευτυχία.

Παίρνω.

Με καρδιά ανοιχτή. Αυτή είναι η Χαρά.

Έρχονται και τα δύο από μόνα τους. Αυτό είναι το Χαμόγελο

Ματίνα Σταθάκη

Πηγή: https://www.ewoman.gr/