Θέλω να Είμαι

Είμαιγράφει η Χρύσα Ευαγγέλου

Αναρωτιέμαι αρκετές φορές μέσα στη καθημερινότητα μου πώς να διατηρήσω την ηρεμία μου, την χαρά μου και το να βλέπω το θεό σε κάθε τι που συμβαίνει. Πώς να καταφέρω να είμαι σε συνεχή σύνδεση με το πνεύμα και να μην ξεχνάω πως είμαι μια ψυχή σε υλικό σώμα που εμπειράται στο σχολείο της ζωής. Έχω βιώσει το συναίσθημα να είμαι χωρίς να ταυτίζομαι, να παίζω τους ρόλους μου με χαρά, έχοντας επίγνωση ότι παίζω και να μπορώ να χαίρομαι αυτό το παιχνίδι και αυτό το ταξίδι.

Είναι στιγμές που αισθάνομαι πως ονειρεύομαι και ζω το όνειρο μου στο έπακρο και παίζω όσο πιο όμορφα μπορώ και παρόλα αυτά έχω και την επίγνωση ότι είμαι σε ένα όνειρο. Γιατί για την ψυχή κάθε ενσάρκωση είναι ένα ακόμα όνειρο.

Η καθημερινότητα μου με θέλει να έχω αρκετούς ρόλους, να έχω πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες που να χρειάζονται την οργάνωση, το χρόνο και την ενέργεια μου.

Να είμαι μητέρα δυο αγοριών, να είμαι εργαζόμενη, να είμαι σύντροφος, να είμαι νοικοκυρά, να είμαι μαγείρισσα, να είμαι, να είμαι, να είμαι, να είμαι. Και κάθε ένα από αυτά τα «είμαι» συνοδεύεται και με κάμποσα να «κάνω». Και όλα αυτά δημιουργούν ένα τεράστιο πεδίο δραστηριοτήτων.

Και έρχεται κάποια στιγμή που χάνομαι σε αυτά τα «είμαι» και τα «κάνω», και δεν αφήνω χρόνο για να Eίμαι πραγματικά. Να είμαι, χωρίς να είμαι κάτι συγκεκριμένο. Να είμαι και να απολαμβάνω αυτό που Είμαι, χωρίς να είμαι σε κάποιο ρόλο. Και συνήθως μέσα στην καθημερινότητα χάνω αυτό το πραγματικό Είμαι. Και αναρωτιέμαι μετά γιατί όλη αυτή η κούραση, γιατί όλη αυτή η έλλειψη χαράς.

Από πού να προέλθει η χαρά όμως; Από αυτό που δεν είμαι; Από αυτό που γνωρίζω ότι δεν είμαι; Γιατί δεν είμαι μητέρα, δεν είμαι εργαζόμενη, δεν είμαι σύντροφος, είμαι ένα πνεύμα σε υλικό σώμα αλλά εγώ περιορίζομαι στο να είμαι μόνο ένας ρόλος κάθε φορά και αυτό είναι που με κουράζει. Γιατί ενώ μπορώ να είμαι το πουλί που τα βλέπει όλα από ψηλά, εγώ περιορίζω τον εαυτό μου στο να είμαι η σαύρα που βλέπει μόνο ότι υπάρχει γύρω της. Και ενώ μπορώ να πετάω και να αγναντεύω, με διευρυμένο οπτικό πεδίο, εγώ επιλέγω να σέρνομαι και να κοιτάω μπροστά, αριστερά και δεξιά ψάχνοντας για φαγητό, προσπαθώντας να επιβιώσω και να τακτοποιήσω τις υποθέσεις της καθημερινότητας μου με άγχος και προσδοκίες για το καλύτερο αποτέλεσμα.

Μήπως τελικά αυτό είναι που μας εγκλωβίζει σαν υπάρξεις;  Αντί να αντιληφθούμε και να εμπειραθούμε την ανακάλυψη του πλήρους δυναμικού μας, ταυτιζόμαστε με τους ρόλους μας, ξεχνάμε ποιοι είμαστε, ξεχνάμε τι κάνουμε και βλέπουμε μόνο ευθεία και μπροστά τα προβλήματα και τα πρέπει που μας κατακλύζουν;

Και μήπως έτσι καταλήγουμε να αναπαράγουμε τα ίδια και τα ίδια; Και έτσι τι να μάθουμε, τι να δημιουργήσουμε, τι να αλλάξουμε; Και τι θα μπορούσε να αλλάξει στο κόσμο μας, αν κάνουμε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο καθημερινά; Αναμοχλεύουμε το παρελθόν, αναπαράγουμε το παρελθόν και κάνουμε συνεχώς φαύλους κύκλους. Και αυτό το λέμε ζωή.

Σε μια τέτοια φάση βρίσκομαι στην ζωή μου. Να μάθω να ζω. Πάντα μου άρεσε να τολμώ και έτσι κατάφερα και καταφέρνω να αλλάξω την ζωή μου προς την κατεύθυνση που θέλω. Αλλά τώρα έχω παραπάνω απαιτήσεις από αυτή την εμπειρία που λέγεται ζωή. Τώρα επιθυμώ για τον εαυτό μου να αισθάνομαι ολοκληρωτικά χαρούμενη, γεμάτη αγάπη, παραδοχή, ευλογία και ευγνωμοσύνη κάθε στιγμή.

Επιθυμώ όλη η διαδικασία της ζωής μου να είναι μια εμπειρία σταθερής χαράς, συνεχούς δημιουργίας, ατέρμονης επέκτασης και πλήρους πραγμάτωσης σε κάθε στιγμή του Τώρα.

Επιθυμώ να ξέρω συνειδητά τι θέλω και να το επιλέγω συνειδητά, που σημαίνει ότι οι σκέψεις μου, τα λόγια μου και οι πράξεις μου είναι εναρμονισμένα με αυτά που θέλω στην ζωή μου. Και έτσι αυτά εκδηλώνονται στο παρόν μου.

Επιλέγω να μην ζω σαν τον τυφλοπόντικα ψάχνοντας και ψηλαφώντας την ζωή, αλλά να δημιουργώ την εμπειρία της ζωής μου κάθε στιγμή σύμφωνα με αυτό που επιθυμώ. Όχι να περιμένω και να ελπίζω ότι θα έρθει αυτό που θέλω, αλλά με την βεβαιότητα ότι είναι έτοιμο να εκδηλωθεί στο παρόν μου. Και κάτω από αυτή τη βεβαιότητα να εκφράζω ευγνωμοσύνη στο θεό, προκαταβολικά για την εκπλήρωση της επιθυμίας μου.

Και έτσι θέλω να είμαι, να πράττω και να έχω. Και έτσι επιθυμώ να μην χάνομαι στο λαβύρινθο της ζωής, αλλά να δημιουργώ τις ευθείες που θα με οδηγούν στο σκοπό της ψυχής μου, στην αποστολή της ζωής μου και παράλληλα βιώνω και τις εμπειρίες που θέλει η ψυχή μου για να γνωρίσει τον εαυτό της.

Ενθυμάμαι ότι έχω την ευθύνη του εαυτού μου, ενθυμάμαι ότι έχω την ευθύνη της πραγματικότητας μου, ενθυμάμαι πως είμαι ο δημιουργός του κόσμου μου, ότι είμαι ο δημιουργός των καταστάσεων της ζωής μου. Ενθυμάμαι πως έχω την ευθύνη αν κάτι δεν μου αρέσει να το αλλάξω. Και έτσι μπορώ να γίνομαι πιο συνειδητή στο να παρατηρώ τι δεν μου αρέσει και να καταλαβαίνω, ποιες πράξεις, λόγια και σκέψεις μου το δημιούργησαν. Και έτσι μπορώ συνειδητά να κάνω μια άλλη επιλογή.

Και έτσι επιλέγω συνειδητά να είμαι ο δημιουργός της ζωής μου. Και έτσι επιλέγω συνειδητά να δημιουργήσω τον δικό μου παράδεισο σε αυτή τη πλευρά του πέπλου.

Και τότε η ζωή γίνεται ένας ατελείωτος διαλογισμός, ένας διαλογισμός χωρίς διαλογισμό με την έννοια που το ξέρουμε και μας τον έχουν διδάξει.  Διαλογισμός με την έννοια του Είμαι. Είμαι έχοντας ναι μεν επιθυμίες αλλά όχι συγκεκριμένες προσδοκίες και αποτελέσματα. Δέχομαι ότι προκύπτει στην στιγμή μου και φοράω το κατάλληλο κουστούμι κάθε στιγμή για να παίξω το ρόλο που απαιτεί η περίσταση. Μετά βγάζω αυτό το κουστούμι και συνεχίζω να Είμαι. Είμαι ένας ηθοποιός στην υλική ζωή, γιατί έχοντας αίσθηση του εαυτού μου σαν πνεύμα, γνωρίζω ότι είμαι τόσα πολλά και τα κουστούμια μου με βοηθάνε να βιώσω μερικά από αυτά που είμαι.

Και οι δυσκολίες, τι γίνεται με τις δυσκολίες;

Στις δυσκολίες θυμάμαι να βλέπω το γενικότερο πλαίσιο. Θυμάμαι να βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά. Να γίνω ο παρατηρητής του δικού μου ρόλου που έχει την δυσκολία και να βλέπω την ευκαιρία και την ευλογία που κρύβει αυτή η δυσκολία. Και αυτό με γεμίζει χαρά και ευγνωμοσύνη και η δυσκολία γίνεται εμπειρία και η εμπειρία μετατρέπεται σε αγάπη που βιώνεται. Και η ζωή συνεχίζεται με όλες τις προκλήσεις της, προσκλήσεις για μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας.

Έτσι βαδίζω στους δρόμους των ανθρώπων και γνωρίζω τους δρόμους του θεού.

Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Χρυσάνθη Ευαγγέλου, για το LightWorker.gr“.

Πηγή: http://www.lightworker.gr/?p=9611