Η αποδοχή των δυσάρεστων συναισθημάτων και εμπειριών

Στη ζωή μας δεν έχουμε ανάγκη να γεμίζουμε το κεφάλι μας με κάθε λογής πληροφορίες, διαβάζοντας, αποστηθίζοντας, ή "δυναμώνοντας" τη μνήμη και τη φαντασία μας. Αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι να μάθουμε να παρατηρούμε και να αποδεχόμαστε τις εμπειρίες μας, αντί να ταυτιζόμαστε μ' αυτές.

Ο νους θέλει συνεχώς να κατευθύνεται -με όχημα την προσοχή- προς κάποιο αντικείμενο. Θέλει συνεχώς με κάτι να ασχολείται. Να διαβάσει ένα άρθρο, να δει ένα βίντεο, να ενημερωθεί για τις εξελίξεις στον κόσμο, να μιλήσει με κάποιον, να κάνει οτιδήποτε για να αποφύγει μια δυσάρεστη εμπειρία, όπως τη μοναξιά, ή ένα συναίσθημα. Και η αποφυγή γίνεται κυρίως με τις σκέψεις, γιατί οι σκέψεις έχουν τη δυνατότητα να μας μεταφέρουν πολύ εύκολα και γρήγορα στο εικονικό παρελθόν και στο εικονικό μέλλον. 

Το να αποφεύγουμε με τις σκέψεις το παρόν είναι μία από τις πιο δυνατές και, ταυτόχρονα, καταστροφικές συνήθειες που αναπτύσσουμε ανεπίγνωστα. Και είναι και ο λόγος που πιστεύουμε ότι αν μόνο μπορούσαμε να διορθώσουμε τον τρόπο σκέψης μας και να δούμε τα πράγματα αλλιώς, τότε θα ηρεμούσαμε και θα ήταν όλα εντάξει. Αυτή όμως είναι η ψευδαίσθηση της κυριαρχίας του νου. Είμαστε τόσο ταυτισμένοι μαζί του, που αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε ότι η λύση που μας προτείνει είναι ο δούρειος ίππος του για να εισέλθει ξανά στον κόσμο μας και να τον ανακαταλάβει.

Κάπως έτσι χάνουμε την επαφή με τον πραγματικό μας εαυτό. Αν μόνο γυρνούσαμε να κοιτάξουμε λίγο αυτό που αυτόματα αποφεύγουμε, θα βλέπαμε ότι όχι μόνο δεν είναι τόσο τρομερό, αλλά θα μαθαίναμε και ότι διαθέτουμε τη δύναμη να το αγκαλιάσουμε και να το αποδεχτούμε.

Δεν λείπει η φαντασία στη ζωή μας, ούτε οι αναμνήσεις, ούτε οι καινούριες ιδέες. Όχι ότι αυτά δεν είναι χρήσιμα σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά έχουμε μάθει να τους δίνουμε μεγάλη αξία, λες και η ψυχική μας ισορροπία και η ευτυχία εξαρτώνται από το πόσα καινούρια σενάρια φτιάξαμε με το μυαλό μας την τελευταία ώρα, πόσα πράγματα από το παρελθόν θυμηθήκαμε και πόσες καινούριες ιδέες κατεβάσαμε.

Το "να παραμένουμε στη θέση μας", δηλαδή να μη στρέφουμε την προσοχή μας προς κάποιο αντικείμενο κάθε φορά που εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα, είναι από τα πιο ωφέλιμα πράγματα που μπορούμε να μάθουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Είναι η αληθινή τροφή μας, καθώς η επίγνωση θρέφεται από την παρατήρηση και την αποδοχή.

Αυτό που λείπει πραγματικά από τη ζωή μας είναι να μάθουμε να καλωσορίζουμε και να καλοδεχόμαστε αυτά που βγαίνουν κάθε τόσο από τις πιο σκοτεινές πλευρές μας.

Όσο επώδυνο και αν είναι ένα συναίσθημα, όσο αρνητικές ή φοβογόνες και αν είναι κάποιες σκέψεις, αν μόνο ξέραμε τι είμαστε, δεν θα τους γυρίζαμε ποτέ ξανά την πλάτη. Δεν θα τρέχαμε να σωθούμε από κάτι που θέλει να μας μεταφέρει ένα μήνυμα, να μας ενημερώσει για το τι έχουμε κάνει λάθος στο παρελθόν, ή τι υπάρχει μέσα μας και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα καθόμασταν εκεί, ατάραχοι, με συμπόνια και περιέργεια για να ακούσουμε τι έχει να μας πει. Και μόλις το ακούγαμε, ένα κομμάτι του θα γινόταν φως. Και την επόμενη φορά που θα ξανάβγαινε απ' την τρύπα του, θα το ξανακούγαμε και ένα κομμάτι του θα γινόταν πάλι φως. Και αν το κάναμε αυτό συνέχεια, θα ερχόταν η στιγμή που θα γνωρίζαμε πλήρως αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε.

Το πώς αντιμετωπίζουμε τα όσα συμβαίνουν μέσα μας, είναι ο πραγματικός δείκτης για το πόσο ικανοί είμαστε να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι. Και όλα συμβαίνουν μέσα μας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό. Όλος ο κόσμος, όλο το σύμπαν, οι σχέσεις μας, οι στάσεις μας, οι συμπεριφορές μας, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, τα συμπτώματα, είναι όλα μέσα μας. Οι αισθήσεις, η αντίληψη, η αποταύτιση, όλα συμβαίνουν μέσα μας. Όχι σε εμάς, αλλά μέσα μας.

Κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει "εκεί έξω". Καμία κατάσταση δεν έχει τη δύναμη να μας επηρεάσει, γιατί για να το κάνει αυτό θα πρέπει πρώτα να γίνει κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Και γίνεται κομμάτι της πραγματικότητάς μας όταν προσθέτουμε το "μας" στην πραγματικότητα. Δηλαδή, όταν την προσωποποιούμε, όταν την κάνουμε δική μας, αντί να την παρατηρούμε και να τη γνωρίζουμε έτσι όπως είναι, ανερμήνευτη και αντικειμενική, ως μια αέναη ροή. 

Η επίγνωση -αυτό που είμαστε- γνωρίζει. Δεν αποφεύγει, δεν κρίνει και δεν "χτίζει" με σκέψεις πάνω στα ανεπίγνωστα σκοτεινά απομεινάρια του παρελθόντος. Φωτίζει και απελευθερώνει. Ένας όρος υπάρχει μόνο για να λειτουργήσει: να μένει κανείς κάθε τόσο στη σιωπή, μόνος, και ειδικά όταν έρχονται πάλι στην επιφάνεια διάφορες εμπειρίες που παλιότερα είχε μάθει να αποφεύγει ή να καταπιέζει.

Πηγή: http://www.aytepignosi.com/