Δεν είναι τυχαίο που στην πορεία μας να
γνωρίσουμε τι είμαστε χρησιμοποιούμε τη λέξη αφύπνιση. Η αφύπνιση δηλώνει ότι
βγαίνει κανείς απ' την κατάσταση της εικονικής πραγματικότητας του νου, δηλαδή
των σκέψεων, και συνδέεται με την αντικειμενική πραγματικότητα.
Η αντικειμενική πραγματικότητα εμπεριέχει
τις σκέψεις όπως εμπεριέχει τον ήλιο, τη Γη, τα λουλούδια, τα σύννεφα, τους
ανθρώπους, τα συναισθήματα και οποιαδήποτε άλλη μορφή ενέργειας. Όλα αυτά
αποτελούν τρόπους έκφρασης της πραγματικότητας. Η αφύπνιση λοιπόν είναι να
αντιληφθεί κανείς ότι οι σκέψεις του νου δεν είναι η
πραγματικότητα και ότι η
αντίληψη, δηλαδή η επίγνωση των εμπειριών, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από
τις σκέψεις και τις ερμηνείες του νου.
Όλη η αυτοδημιούργητη δυστυχία προκαλείται
από την πίστη μας στις εικονικές πραγματικότητες και στην ανικανότητά μας να
τις διαχωρίσουμε από την αντικειμενική πραγματικότητα. Ο φόβος, οι φοβίες, οι
ανασφάλειες, το άγχος, η κατάθλιψη, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ο θυμός και πολλά
άλλα συμπτώματα που μας κάνουν να υποφέρουμε, είναι όλα προϊόντα αυτής της
κατάστασης. Είναι δηλαδή προϊόντα της ιδέας του εαυτού, που άλλοι τη
διαμορφώνουν σχετικά λειτουργικά και άλλοι δυσλειτουργικά ανάλογα με διάφορους
παράγοντες που έχουν να κάνουν με το παρελθόν τους, την ανατροφή τους, την
παιδεία τους και κάποιους έμφυτους γενετικούς παράγοντες.
Βγαίνω από τις εικονικές πραγματικότητες
του νου σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι την απατηλή και περιοριστική φύση των
σκέψεων που αφορούν δήθεν κάποιον εαυτό, δηλαδή κάποιο Εγώ. "Εγώ
πιστεύω", "εγώ επιθυμώ", "εγώ ελπίζω", "εγώ
θέλω", "εγώ φοβάμαι", "εγώ νιώθω", "εγώ
θυμώνω"... όλα αυτά είναι εκφράσεις της εικονικής πραγματικότητας. Δεν
υπάρχει Εγώ, ούτε εαυτός. Υπάρχουν μόνο κάποιες σκέψεις (ερμηνείες, αναμνήσεις,
φανταστικά σενάρια) στις οποίες προβάλλει κανείς την ιδέα του εαυτού και αυτές
οι σκέψεις είναι που ονομάζουμε πεποιθήσεις, γνώμες, απόψεις ("εγώ πιστεύω
ότι...") ή αυτοεικόνα ("εγώ είμαι κάπως"). Και υπάρχουν και
κάποια συναισθήματα τα οποία εμφανίζονται και εξαφανίζονται ανάλογα με το πώς
έχει προγραμματιστεί ο νους και το σώμα κατά το παρελθόν. Όταν προβάλλουμε σ'
αυτά την ιδέα του εαυτού λέμε "εγώ φοβάμαι", "εγώ θυμώνω",
κ.τ.λ.
Υπολογίζεται ότι περίπου το 90% των
σκέψεων που κάνουμε καθημερινά είναι επαναλαμβανόμενες, αυτόματες και περιττές.
Το όλο λάθος όμως στην πρόταση είναι το "κάνουμε". Δεν
"κάνουμε" αυτές τις σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις εμφανίζονται από μόνες
τους εξαιτίας του προγραμματισμού του νου. Πρόκειται για μία αυτοματοποιημένη
δραστηριότητα.
Πέρα από τις χρήσιμες και ηθελημένες σκέψεις που αφορούν πρακτικά ζητήματα της
καθημερινότητας, όλες οι υπόλοιπες περιστρέφονται γύρω από αυθαίρετες και
φανταστικές ιδέες του εαυτού, των άλλων, καθώς και διαφόρων καταστάσεων και
σεναρίων που δημιουργεί ακατάπαυστα ο νους με τη δύναμη της συνήθειας. Με άλλα
λόγια, η συντριπτικά μεγαλύτερη καθημερινή δραστηριότητα του νου, από την οποία
υποφέρουν πάρα πολλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, αποτελείται από ένα κυκλικό
επαναλαμβανόμενο μοτίβο παραγωγής σκέψεων. Ο μηχανισμός αυτός τροφοδοτείται και
περιστρέφεται γύρω από έναν πυρήνα, που είναι η φανταστική ιδέα του εαυτού, το
Εγώ.
Η επίγνωση της ύπαρξης αυτών των εγωϊκών
σκέψεων έχει τη δύναμη να διακόπτει την τροφοδότηση αυτού του μηχανισμού,
στερώντας ενέργεια από τον πυρήνα του. Επίγνωση και Εγώ δεν μπορούν να
συνυπάρξουν. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, το Εγώ υπάρχει μόνο όταν δεν ξέρει κάποιος
ότι υπάρχει. Δηλαδή υπάρχει εν απουσία της επίγνωσης. Όταν το παρατηρούμε
φανερώνεται η πραγματική του μορφή, που είναι απλά σκέψεις που περιστρέφονται
γύρω από... τίποτα. Το να παρατηρούμε λοιπόν τις απρόσωπες αυτές σκέψεις και τα
συναισθήματα που τις συνοδεύουν, καθώς αυτά εμφανίζονται μόνα τους από
συνήθεια, με τον χρόνο μειώνει την περιττή δραστηριότητα του νου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου