Της Χριστιάνας Παναγίδου
H απώλεια έρχεται στη ζωή μας και μας δίνει τα μεγαλύτερα χαστούκια. Τις πιο ατέλειωτες ώρες. Τις πιο μοναχικές. Σου φέρνει μπροστά σου κάθε μικρό λαθάκι που έκανες. Κάθε στιγμή που ανέβαλες και θεώρησες δεδομένη. Κάθε κουβέντα που ξεστόμισες και δεν ζήτησες συγνώμη. Ποτέ δεν σε αφήνει τον ίδιο.
Δεν μπορείς άλλωστε αφού ένα κομμάτι του εαυτού σου δεν είναι πια μαζί σου. Αν οι άνθρωποι γύρω μας αντιλαμβάνονταν πως δεν υπάρχουν οδηγίες ή χρονικό περιθώριο για να ξεπεράσεις ένα τέτοια συμβάν, τότε δεν θα προσπαθούσαν τόσο πολύ να επιβάλουν σε ένα άνθρωπο που θρηνεί τα «πρέπει».
Μέσα από την απώλεια λοιπόν πήρα τα 5 πιο κάτω μεγάλα μαθήματα. Αυτά που σε κανένα πανεπιστήμιο δεν θα βρεις να διδάσκονται παρά μόνο σε αυτό της ζωής.
5 μαθήματα ζωής που με δίδαξε η απώλεια
1. Ξυπνάς άλλος άνθρωπος και μετά το συμβάν δεν κοιμάσαι ποτέ ξανά ο ίδιος
Κανείς δεν ήξερε πως εκείνη τη συγκεκριμένα μέρα που έχασε ένα αγαπημένο πρόσωπο, θα ήταν κι τελευταία που ξύπνησε ένας «γεμάτος» άνθρωπος. Που δεν κατάλαβε ποτέ πόσο πλούσιος ήταν μέχρι εκείνο το τηλεφώνημα που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του για πάντα. Ένα κομμάτι σου μένει για πάντα κενό χωρίς αυτούς και δεν γεμίζει ποτέ ξανά.
2. Όλες οι στιγμές που ανέβαλες για ένα αύριο που δεν ήρθε ποτέ
Απ’ το μυαλό περνούν σαν αστραπή όλα όσα δεν πρόλαβες να κάνεις. Εκείνο το ταξίδι που σχεδιάζατε μαζί. Εκείνο το σπιτικό που δεν φτιάξατε ποτέ μαζί. Εκείη η εκδρομή που αναβάλατε για κείνο το Σαββατοκύριακο που δεν ήρθε ποτέ. Εκείνο το καφεδάκι στο αγαπημένο σας μέρος που θα παραμείνει για πάντα κενό χωρίς εκείνο το πρόσωπο που το έκανε ζεστό για μας. Η θλιβερή διαπίστωση πως τα αναβάλαμε όλα για ένα αύριο που δεν ήρθε ποτέ.
3. Όλα τα λόγια κι όλα τα σ’ αγαπώ που δεν ξεστόμισες
Κρατήσαμε δυστυχώς μέσα μας όλα εκείνα τα μικρά και αβάσταχτα που δεν ξεστομίσαμε ποτέ. Όλα εκείνα που θεωρούσαμε πως γνώριζε το αγαπημένο μας πρόσωπο. Όλα εκείνα τα σ ‘αγαπώ που ποτέ δεν θα βρουν εκείνα τα μάτια που τόσο λατρέψαμε να μας κοιτούν πίσω. Θα μας πνίξουν όλα τα γιατί του κόσμου αυτού. Γιατί δεν τα φωνάξαμε όσο είχαμε την ευκαιρία. Γιατί τα αφήσαμε για την ¨κατάλληλη¨ στιγμή. Μείναμε με τόση αγάπη στα στήθια μας που πια δεν έχει που να πάει.
4. Αυτοί που έμειναν δίπλα μας
Δυστυχώς, μεγαλύτερη δοκιμασία από την απώλεια δεν θα ζήσει κανείς μας. Πλούσιοι, φτωχοί, όλοι θα τη νιώσουμε. Δεν υπάρχουν οδηγίες. Μα είναι αλήθεια ακόμα πιο επίπονο μέσα από το ταξίδι μας αυτό, να βλέπουμε φίλους να γίνονται γνωστοί. Να βλέπουμε πως εκείνοι που θεωρούσαμε πως θα μας κρατάνε το χέρι μέχρι να πάρουμε ξανά μια ανάσα, χάθηκαν κάπου στη διαδρομή που δεκάρα δεν δίναμε για το αν θα ξημέρωνε η επόμενη μέρα.
Που νιώθαμε πως απλά υπάρχουμε. Γιατί το μέγεθος του πόνου ήταν αβάσταχτο. Αυτό δεν καταλαβαίνει όποιος δεν το βίωσε. Πως ποτέ δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος. Πως προσπαθείς να μάθεις να ζεις με το σταυρό σου. Μα όταν ξεκινήσαμε να βλέπουμε τη ζωή ξανά, ένα ζεστό χαμόγελο φώλιασε στη καρδιά μας γι’ αυτούς που δεν έφυγαν. Γι’ αυτούς που δεν χρειάστηκε να εξηγήσουμε γιατί συμπεριφερθήκαμε με τον οποιοδήποτε τρόπο. Όλοι μας το βιώνουμε διαφορετικά ανάλογα με το μέγεθος της απώλειας μας.
5. Όταν μιλάμε για αυτούς που έφυγαν
Κάθε τι γύρω μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας τους θυμίσει. Ένα τραγούδι, ένα μέρος, μια φράση. Το να μιλήσουμε για αυτά που ζήσαμε, να μοιραστούμε την ανάμνηση μας, μας αφήνει μια ζεστασιά μέσα μας. Μας κάνει να τους νιώθουμε ακόμα πιο κοντά μας. Δεν χρειάζεται να υπάρχει αμηχανία και σιωπή. Δεν είναι ταμπού να μιλάμε για αυτούς.
Η μνήμη μετά την απώλεια θα είναι πάντα ο μεγαλύτερος μας θησαυρός. Ο δικός μας θησαυρός. Εκεί μπορούμε να ζούμε ξανά και ξανά όλα εκείνα τα μικρά που μας γέμιζαν. Όλα εκείνα που έμειναν χαραγμένα για πάντα μέσα μας. Δώστε ένα χαμόγελο για όποιον σας δίνει μια ανάμνηση του. Αυτό θέλει. Όχι άλλη θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου