Ο θάνατος στην αρχαία Ελλάδα.
Υπέρ της αθανασίας της ψυχής τάσσονται οι Ορφικοί, οι
Πυθαγόρειοι και οι Πλατωνικοί. Οι θεωρίες τους συγγενεύουν πολύ με τη
μεταγενέστερη χριστιανική θεωρία περί ψυχής. Κοινή σε όλους είναι η άποψη ότι η
ψυχή «ουσία άυλη, άφθαρτη και αθάνατη», «κάτι το άορατον, ασώματον, πάγκαλον
και θείον», γι” αυτό είναι αθάνατη. Ενώ το σώμα είναι «ορατόν και σύνθετον και
γαιώδες και ανθρώπινον», γι” αυτό είναι θνητό και πιθανόν να παραλογίζεται
(Πλάτωνος, Φαίδων).
Ο Σωκράτης στις τελευταίες στιγμές νιώθει πως με τον θάνατό
του θεραπεύεται από τη νόσο (δηλαδή το κλείσιμο της ψυχής, μέσα στο φθαρτό
σώμα). Για να εκφράσει, λοιπόν, την ευγνωμοσύνη του προς τον θεό Ασκληπιό,
δίνει εντολή στον Κρίτωνα να θυσιάσει για λογαριασμό του έναν κόκορα.
Την ίδια ερμηνεία, που θέλει το σώμα να είναι φυλακή της
ψυχής, υποστηρίζουν οι Ορφικοί. Χαρακτηριστικά πρεσβεύουν πως «η ψυχή
εγκαταλείπει προσωρινά το σώμα την ώρα του ονείρου και για πάντοτε την ώρα του
θανάτου». Όλοι τους, επίσης, ομιλούν για δικαιοσύνη, ηθική αγνότητα και τιμωρία
ή δικαίωση στον άλλο κόσμο.
Πηγή: http://olalathos.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου