Η αποταύτιση, το κεντρικό μήνυμα στις διδασκαλίες των σοφών

Τα νέα είναι ευχάριστα. Η ανθρωπότητα δεν είναι καταδικασμένη. Οι σοφοί πάντα αναγνωρίζονται ως σοφοί, έστω και μετά το θάνατό τους. Και το κοινό χαρακτηριστικό όλων των σοφών ήταν ανέκαθεν ένα: η απουσία του Εγώ.

Ο Χριστός, ο Ηράκλειτος, ο Βούδας, ο Ραμάνα Μαχάρσι, ο Μαχαράτζι και αρκετοί άλλοι, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν ήταν ταυτισμένοι με καμία μορφή ενέργειας. Ούτε με σκέψεις, ούτε με αντικείμενα, ούτε καν με το σώμα τους, κάτι που αποδείχθηκε, σε άλλους έντονα και σε άλλους όχι τόσο έντονα, από το πώς έζησαν και από τη στάση που κράτησαν απέναντι στο θάνατο. Σ' αυτούς που τέθηκε το δίλημμα μεταξύ ζωής ή θανάτου (όπως στον Χριστό), δεν έκαναν τίποτα για να αποφύγουν το θάνατο. Στους άλλους, που δεν τέθηκε τέτοιο δίλημμα (όπως στον Βούδα), η στάση τους απέναντι στο θάνατο ήταν πάλι μια στάση απόλυτης αφοβίας και αποδοχής.

Η αναγνώριση της ιδιότητας της μη ταύτισης αναγνωρίστηκε γρήγορα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όμως αυτό δεν έγινε πάντα συνειδητά. Το να αναγνωρίζεις μια συμπεριφορά που δηλώνει αφοβία, δηλαδή αποταύτιση, ανεξαρτησία και ελευθερία, δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζεις και το βάθος, το υπόβαθρο, που επιτρέπει την έκφραση αυτής της συμπεριφοράς. Και πολλοί από αυτούς μιλούσαν είτε ποιητικά, είτε με παραβολές, είτε εξηγούσαν έμμεσα αυτά που αντιλαμβάνονταν και βίωναν, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την κατανόηση των διδασκαλιών τους.

Έπρεπε να περάσουν κάποιες χιλιάδες χρόνια για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη σ' αυτούς τους ανθρώπους και γιατί τους αποκαλούμε σοφούς. Άνθρωποι σαν τον Έκχαρτ Τόλλε, τον Αντυασάντι, τον Ρούπερτ Σπάιρα και τον Μούτζι (όλοι εν ζωή) βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο συνειδητότητας, όπου απουσιάζει η ταύτιση με τις μορφές ενέργειας. Μέσα από τα βιώματά τους, διδάσκουν και λένε ακριβώς ό,τι έλεγαν και οι αρχαίοι σοφοί, με λόγια όμως προσαρμοσμένα στην εποχή μας. Και ο τρόπος ζωής τους είναι και αυτός προσαρμοσμένος στην εποχή μας. Εξάλλου, θα ήταν παράλογο για να αποδείξει κάποιος ότι ζει απαλλαγμένος από το Εγώ, να περιφέρεται με έναν μανδύα πάνω σ' ένα γαϊδουράκι. Το θέμα δεν είναι τι κατέχει κανείς, αλλά πόσο ταυτισμένος και προσκολλημένος είναι στα αντικείμενα που χρησιμοποιεί για να κάνει ό,τι είναι να κάνει στον κόσμο των μορφών, στον οποίο εμφανίστηκε με τη συγκεκριμένη ανθρώπινη μορφή.

Σήμερα λοιπόν γνωρίζουμε αρκετά πράγματα σχετικά με τον εγκέφαλο, τον νου, την ανατομία μας, καθώς και για τις φυσικές ιδιότητες των μορφών ενέργειας. Και απ' ό,τι φαίνεται, όλα συγκλίνουν προς το ίδιο συμπέρασμα: η ευτυχία, η γαλήνη, το "βασίλειο του θεού", η "ευδαιμονία", η "αληθινή μας φύση", η "ψυχή", περιγράφουν την ίδια κατάσταση της απουσίας της ταύτισης με τις μορφές. Ακόμα και οι ψυχοθεραπευτές, τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς που δεν βλέπουν τον άνθρωπο ως μορφή ενέργειας αλλά ως κοινωνικό ον που κυριαρχείται γνωσιακά και συμπεριφορικά από το παρελθόν του, εν αγνοία τους συμβουλεύουν τους ασθενείς τους να αποταυτιστούν από τις σκέψεις τους, τα υλικά αγαθά και την εικόνα τους. Και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που η πορεία προς την αποταύτιση από τις μορφές και η μείωση του Εγώ, γίνονται σχεδόν συντονισμένα, μαζικά, από διαφορετικά πόστα και με διαφορετικούς τρόπους.

Απ' ό,τι δείχνουν όλα τα στοιχεία, οι σοφοί ήταν απλά οι πρωτοπόροι αυτής της νέας κατεύθυνσης της συμπαντικής συνείδησης που εκφράζεται μέσα από τις ανθρώπινες μορφές. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος μάς οδηγεί σιγά-σιγά και στην απομυθοποίηση των σοφών. Κατανοούμε ότι επρόκειτο για ανθρώπους που δεν απαιτούσαν να τους θαυμάζουμε ή να τους προσκυνάμε, αλλά που απλώς δίδαξαν αυτό που βίωναν: την -πρόωρη σε σχέση με την υπόλοιπη ανθρωπότητα- αποταύτιση και τη μετάβαση από το "κάνω και έχω για να νιώθω ασφαλής και επαρκής" στο "είμαι (και αυτό αρκεί για να νιώθω ασφαλής και επαρκής)". Αυτή η μετάβαση συμβαίνει μόνο αν συνειδητοποιήσει κανείς αυτό που πραγματικά είναι, πέρα από τον νου και πέρα από οποιαδήποτε κοινωνική ταυτότητα.

Πηγή: http://www.aytepignosi.com/