Δεν
χρειαζόμαστε μια αφήγηση για να ζήσουμε. Δεν χρειαζόμαστε μια ιστορία -την
ιστορία της ζωής μας- για να λειτουργήσει το σώμα, να δημιουργηθούν οι
πρακτικές σκέψεις και να εκφραστούν ελεύθερα τα συναισθήματα.
Αυτό είναι
το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχει χαθεί η
αναγνώριση του παρόντος ως το μοναδικό αληθινό και αιώνιο πλαίσιο μέσα στο
οποίο συμβαίνουν όλες οι πρόσκαιρες και μεταβαλλόμενες εμπειρίες.
Νομίζουμε
ότι τα πλαίσια μέσα στα οποία λειτουργούμε διαμορφώνονται από τις σκέψεις, ενώ
"η ιστορία της ζωής μας" είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Είναι οι ρόλοι, οι
ταυτότητες (εθνικές, θρησκευτικές, επαγγελματικές, ψυχολογικές, κ.ά.) και η
αυτοεικόνα. Δεν μπορεί να υπάρξει ποιοτικός προσδιορισμός ενός χαρακτήρα χωρίς
ιστορία, δηλαδή χωρίς σκέψεις που να αναμασάνε το περιεχόμενο της μνήμης ξανά
και ξανά.