Πλειάδεια Επικοινωνία: Καλέλια
Το Σενάριο της Μεγαλύτερης Ευτυχίας - Χαράζοντας την Κονδυλιά
Ξεκινώντας θα πω μερικά πράγματα που έχουν έρθει μέσα από το Πλειάδειο πεδίο. Το Πλειάδειο πεδίο για μας είναι ένα πεδίο που στηρίζεται και έρχεται σε επαφή με μας μέσα από αυτά που νοιώθουμε. Είναι ένα πεδίο που μας παρακινεί, σπρώχνει, μας ζητά μέσα μας να ξαναθυμηθούμε πόσο όμορφο είναι το να νοιώθουμε, να θυμηθούμε τι ωραία είναι το να μην κρύβουμε τα συναισθήματα μας, να θυμηθούμε πώς να βρούμε ισορροπία μέσα μας ώστε τα συναισθήματα μας να είναι πολύ πιο υγιή, να θυμηθούμε επίσης πως ο Πλανήτης μας είναι εδώ ως οδηγός και όχι ως διακοσμητικό στοιχείο, να θυμηθούμε πως δεν μπορούμε να είμαστε καλά σε μια πραγματικότητα εάν δεν συνδεόμαστε με αγάπη με τον πλανήτη της πραγματικότητας γιατί κάθε πλανήτης είναι μια τεράστια δημιουργική καρδιά.
Το Πλειάδειο πεδίο μας θυμίζει πως εάν δεν βρούμε αυτό το μέρος του εαυτού μας που αγαπά και αισθάνεται, που μπορεί να νοιώσει τον κόσμο γύρω του -είτε είναι ανθρώπινος, είτε είναι ζωικός, είτε είναι φυτικός, είτε είναι τα άστρα στον ουρανό, είτε είναι το χώμα στα πόδια μας, πως αν δεν τον νιώθουμε, δεν μπορούμε εμείς να νοιώσουμε πλήρεις. Μας θυμίζει πως ο Μεγάλος Δημιουργός των πάντων μάς έχει αναθέσει να νοιώθουμε για κείνον, και νοιώθοντας να επιστρέψουμε σε κείνον. Δεν μας έχει αναθέσει να σκεφτόμαστε για κείνον, αυτό το κάνει Εκείνος, ο μεγάλος Δημιουργός. Σκέφτεται για μας και σκέφτεται ωραίες σκέψεις για μας. Εμείς νοιώθουμε για κείνον και μαθαίνουμε πώς να νοιώθουμε αυτά τα οποία μπορούν να θρέψουν εκείνον.
Όταν αυτά που νοιώθουμε είναι βρώμικα, είναι στενά, είναι στεγνά, είναι σκληρά, αυτά δεν μπορούν να θρέψουν την Πηγή και έτσι εμείς νοιώθουμε απέξω. Δεν νοιώθει η Πηγή έξω από εμάς, εμείς νοιώθουμε έξω από την Πηγή, γιατί δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε την ροή που έρχεται από την πηγή σε μας και από εμάς επιστρέφει στην Πηγή. Από την πηγή σε μας φτάνει, αλλά δεν φτάνει από μας πίσω. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα εμείς να νοιώθουμε ατελείς, εμείς να ψάχνουμε τα ελλείμματα μας. Το μόνο έλλειμμα είναι ότι δεν ξέρουμε ακόμα τον τρόπο να «κλείνουμε» τον κύκλο της ζωής και με την σειρά μας να τρέφουμε την Πηγή, όπως η Πηγή τρέφει εμάς.
Το Πλειάδειο λοιπόν πεδίο στηρίζεται πολύ στην επαφή, όχι απαραίτητα σε μια σωματική επαφή, αλλά σε μια αισθαντική επαφή. Το θέμα είναι ότι αυτή η επαφή έχει ξεχαστεί, έχει ατονήσει, έχει εξασθενήσει, ειδικά τους τελευταίους αιώνες. Αυτή η ικανότητα να νοιώθουμε τα πράγματα, τους άλλους, να νοιώθουμε τον κόσμο γύρω μας, έχει ατονήσει.