Απέραντο πέλαγος η ψυχή του καθενός μας. Κι αν μπορούσα πραγματικά να παρομοιάσω τη ζωή με κάτι, τότε αυτό θα ήταν η θάλασσα. Πότε ήρεμη, πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη. Κι η ψυχή κάθε που υψώνει το κύμα μέσα μας, σαν μαγνήτης τρέχει κοντά της.
Και βλέπεις αυτό το απέραντο γαλάζιο σαν να θέλουν τα μάτια
σου να δουν πέρα απ’ τον ορίζοντα. Σαν να χορταίνει το μέσα μας μ’ αυτό το
απέραντο γαλάζιο. Γιατί γέμισε πια η ζωή μας μικρούς, ταλαίπωρους θανάτους.
Χαστούκια και καινούργιες αρχές. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι αυτός ο μικρός,
απέραντος σύμμαχος. Κι ο ήχος που ακούς με κλειστά μάτια είναι τα «όλα θα πάνε
καλά» που χρειάζεσαι.
