Η
κάθε μέρα που ζούμε μάς χαρίζεται σαν δώρο ζωής και δημιουργίας, εμείς, όμως,
τη θεωρούμε δεδομένη.
Αρπαζόμαστε
από την ύλη κι αισθανόμαστε αθάνατοι και η μόνη μας έννοια είναι πώς θα μαζέψουμε
τα υλικά αγαθά που θα μας κάνουν να νιώθουμε δυνατοί και ωραίοι. Δουλεύουμε από
το πρωί ως το βράδυ σαν ρομπότ, θυσιάζοντας τη ζωή μας στο βωμό του χρήματος.
Εξαντλούμε τις δυνάμεις μας, γιατί τάχα πρέπει και το δικό μας παιδί ή εμείς οι
ίδιοι να φοράμε την άλφα ή τη βήτα φίρμα. Στερούμαστε τα παιδιά μας,
πηγαίνοντάς τα στους παιδικούς σταθμούς για να έχουμε έπιπλα ακριβά, αυτοκίνητα
πολυτελείας και πολλά άλλα.
Όλα
αυτά, όμως, μας κουράζουν, μας δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα. Χάνουμε τον
ύπνο μας και τρέμουμε στη σκέψη να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας γιατί δεν
τον αγαπάμε και τον κατηγορούμε συνεχώς, θεωρώντας ότι αυτός φταίει που δεν
έχουμε όλα όσα θέλουμε.