...Επειδή ο μυθολογικός ήρωας είναι πρόμαχος των επερχόμενων πραγμάτων και όχι των παρόντων, για αυτό ακριβώς ο δράκος που πρέπει να σκοτώσει είναι το τέρας του κατεστημένου: ο Κυρίαρχος, ο φύλακας του παρελθόντος. Ο ήρωας αναδύεται από την αφάνεια, αλλά ο εχθρός είναι μεγάλος και αναμφίβολα σε θέση ισχύος∙ είναι εχθρός, δράκος, τύρρανος, γιατί χρησιμοποιεί την εξουσία της θέσης του για να ικανοποιήσει προσωπικά του ωφέλη. Είναι Κυρίαρχος όχι γιατί φυλάει το παρελθόν, αλλά γιατί φυλάει.
Η
ανοησία του τύραννου βρίσκεται στην περηφάνειά του. Είναι περήφανος γιατί
θεωρεί τη δύναμη δική του. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα γελωτοποιό που
μπέρδεψε τη σκιά με τη ουσία∙ η μοίρα του είναι να απατάται. Όταν ο μυθολογικός
ήρωας επανεμφανίζεται μέσα από το σκοτάδι -που είναι η πηγή των μορφών της
μέρας- φέρνει μαζί του και μια γνώση του μυστικού της ανοησίας του τυράννου.
Εκμηδενίζει την εντυπωσιακή εμφάνιση με μια κίνηση τόσο απλή, όσο και το πάτημα
ενός κουμπιού. Το κατόρθωμα του ήρωα είναι μια συνεχής καταστροφή των
αποκρυσταλλώσεων της στιγμής. Ο κύκλος γυρίζει: η μυθολογία εστιάζεται στο
σημείο ανάπτυξης. Τα χαρακτηριστικά του ζωντανού θεού είναι η μεταμόρφωση και η
ρευστότητα, όχι η πεισματάρικη αρτηριοσκλήρωση και δυσκαμψία. Η μεγάλη μορφή
της στιγμής υπάρχει απλά και μόνο για να σπάσει, να γίνει κομμάτια και να
διασκορπιστεί. Επιγραμματικά: ο τυραννικός δράκος είναι των θαυμαστών
συμβάντων, ενώ ο ήρωας παλεύει για δημιουργική ζωή.
Απόσπασμα
από το βιβλίο του Joseph Campbell "Ο Ήρωας με τα χίλια πρόσωπα" (εκδ.
Ιάμβλιχος), σελ. 408
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου