Ζωή χωρίς επιθυμίες = ζωή χωρίς προσπάθεια

Όσο πιο συνειδητά ζούμε, τόσο λιγότερο προσπαθούμε. Η ανεπάρκεια και η ανασφάλεια που αισθάνονται οι άνθρωποι είναι οι αιτίες που δημιουργούν τις επιθυμίες. Η ανεπάρκεια δημιουργεί τα "θέλω" (θέλω να καταφέρω, να αναγνωριστώ, κ.ά.) και η ανασφάλεια δημιουργεί τα "δεν θέλω" (δεν θέλω να πάθω κάτι κακό, να μείνω μόνος μου, κ.ά.) - τα "δεν θέλω" μεταφράζονται σε "θέλω να μην...", και έτσι μιλάμε πάλι για επιθυμίες.

Όταν δεν υπάρχει το κίνητρο να αντισταθμιστούν η ανεπάρκεια και η ανασφάλεια, δεν υπάρχει λόγος για προσπάθεια γιατί δεν υπάρχουν επιθυμίες. Το σύστημα "σώμα-νους" λειτουργεί αυθόρμητα, απελευθερωμένο από την τυραννία ενός εαυτού που αισθάνεται ανεπαρκής και ανασφαλής - αυτή την κατάσταση τη συναντάμε πρωτίστως στα βρέφη και στα μικρά παιδιά, πριν αρχίσει να διαμορφώνεται η ψευδαίσθηση του εαυτού, με τη διαφορά φυσικά ότι σ' αυτά απουσιάζει η συνειδητή γνώση της ύπαρξης.

Η ζωή είναι ικανή να φροντίζει μόνη της τον εαυτό της. Δεν χρειάζεται να αμύνεται και να προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι για να νιώσει επάρκεια και ασφάλεια. Αυτή είναι η λεγόμενη "εμπιστοσύνη στη ζωή", για την οποία έχουν μιλήσει πολλοί σοφοί. Εμπιστεύομαι τη ζωή σημαίνει συνειδητοποιώ ότι αυτό που είμαι δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την ίδια τη ζωή και γι' αυτό δεν υπάρχει λόγος να επιθυμώ κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη υπάρχει.

Ζωή χωρίς προσπάθεια δεν σημαίνει όμως ότι κάθομαι και δεν κάνω τίποτα. Σημαίνει ότι αφήνω το σώμα και τον νου να λειτουργήσουν όπως αυτά μπορούν να λειτουργήσουν, χωρίς να καθοδηγούνται από έναν υποτιθέμενο ανεπαρκή και ανασφαλή εαυτό. Η επιθυμία για αναγνώριση, διάκριση, ασφάλεια, άμυνα ή επιβολή, δεν έχουν λόγο ύπαρξης σε έναν άνθρωπο που νιώθει εντάξει με αυτό που είναι, όπως και αν είναι, όποια φαινόμενα και αν συμβαίνουν μέσα του.

Πολλές φορές, όταν αναφερόμαστε σε συνειδητούς και σοφούς ανθρώπους, μπορεί να δημιουργείται η εντύπωση της εξιδανίκευσης, ότι δηλαδή μιλάμε για ανθρώπους με υπερφυσικές ή ξεχωριστές ικανότητες. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Απλώς υπάρχουν διάφορα επίπεδα επίγνωσης που προσδίδουν στο σώμα τον αντίστοιχο βαθμό ελευθερίας από την ασυνείδητη δραστηριότητα του νου. Οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι ζουν απαλλαγμένοι από επιθυμίες, γιατί το επίπεδο της επίγνωσης που εκφράζεται μέσα από τα σώματά τους δεν επιτρέπει την ύπαρξη ενός ανασφαλούς εαυτού που προέρχεται από την ασυνείδητη δραστηριότητα του νου. Στους υπόλοιπους, η επίγνωση έχει μεγαλύτερα περιθώρια ανάπτυξης, που σημαίνει ότι η ψευδαίσθηση του εαυτού είναι ακόμα παρούσα.

Χωρίς ανεπάρκεια και ανασφάλεια δεν υπάρχουν επιθυμίες, και η ζωή, από αγώνας γεμάτος προσπάθειες, μετατρέπεται σε μια απρόσωπη υπαρξιακή εμπειρία - "απρόσωπη", δηλαδή χωρίς προσωποποιήσεις, χωρίς την ψευδαίσθηση ότι αυτά που συμβαίνουν προέρχονται από κάποιον εαυτό. Και χωρίς κάποιον εαυτό, η ζωή απαλλάσσεται από το βάρος των προσπαθειών που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των εγωϊκών συμφερόντων. Όπως έχει πει και ο Έκχαρτ Τόλλε: "Η ζωή είναι πάντα πιο πιθανό να εκπληρώσει τις μη εγωϊκές ανάγκες, παρά τις εγωϊκές επιθυμίες".

Νίκος Μπάτρας
Πηγηή: www.aytepignosi.com