Της Ιωάννας Παπαδοπούλου
Κάποτε, ο ρόλος του χορού στον
άνθρωπο και την κοινωνία του ήταν ζωτικής σημασίας. Ισχύει όμως το ίδιο και
σήμερα;
Όλοι χρησιμοποιούμε το πρόσωπο
και τα χέρια ως εκφραστικό μέσο επικοινωνίας, συνεπώς είναι απαραίτητο να
κατανοήσουμε πόσο άμεσα συνδεδεμένοι είμαστε με το σώμα μας είτε το θέλουμε
είτε όχι σε κάθε κατάσταση, κάθε στιγμή. Πόσο όμως καλλιεργούμε τις σωματικές
λειτουργίες μας ώστε να εκφραστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;
Είναι μοναδικό το γεγονός πως
το σώμα 'μιλά' τη δική του γλώσσα από τη γέννηση έως το θάνατο μας. Το
ιδιαίτερο όμως στην τέχνη του χορού είναι πως χρησιμοποιείται το συναίσθημα, η
δημιουργικότητα και ο συμβολισμός για να μεταδοθούν διαφορετικές αρχέγονες
έννοιες -μοιάζει θα λέγαμε με προφορική γλώσσα, καθώς συνδυάζει κινητικό
λεξιλόγιο και διαφορετικά συστήματα που βοηθούν στην έκφραση μέσω του σώματος.
Από τον Πυρρίχιο χορό ως τα Ομηρικά έπη, από τους ιστορικούς χορούς στους
λαϊκούς, από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο, από την χορευτική disco ως την λίμνη
των κύκνων, από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή- η κίνηση δηλώνει την
έκφραση του σώματος και της ψυχής.
Ζούμε όμως σε μια ψηφιακή
εποχή όπου η μετάδοση πληροφοριών γίνεται με τρομερή ταχύτητα κυρίως από το
εξωτερικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να μπλοκάρει την ελευθερία ροής και την
ανακάλυψη της εσωτερική μας γνώσης, με λίγα λόγια την ανακάλυψη του ίδιου του
εαυτού μας.