Άλλο η αγάπη άνευ όρων και άλλο η αγάπη άνευ ορίων.....!!!

Είναι φορές που ενώ προπονούμαι στην αγάπη, στο άνοιγμα, στην κατανόηση και στην αποδοχή άνευ όρων, παρατηρώ τον άλλον να το επωφελείται, σαν να τον βολεύει και να βολεύεται, σαν να το χρησιμοποιεί προκειμένου να κάνει τα καπρίτσια της προσωπικότητας του, σαν να του δίνει δύναμη αυτή η στάση μου.

Και όσο περισσότερο προσπαθώ να δω τα πράγματα από την δική του σκοπιά καλοπροαίρετα και με καλή πρόθεση, για άλλη μια φορά παρατηρώ ότι αρχίζω να καταπιέζω τις δικές μου ανάγκες, ότι ο άλλος ξεπερνάει τα όρια του και αρχίζει και μου στερεί την ελευθερία μου.

Η θεραπεία της ψυχής στο άβατο του Ασκληπιού

«ΣΩΤΗΡ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΑΙ ΦΥΛΑΞ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ»

Ασκληπιός: Τρυφερός θεραπευτής

Ο Ασκληπιός είναι ο θεοποιημένος θνητός της Ελληνικής Αρχαιότητας, γνωστός και αγαπημένος για την ιατρική του τέχνη που πρόσφερε στους συνανθρώπους του ακούραστα.

Το πρόσωπο του όπως παρουσιάζεται στα κλασσικά γλυπτά ακτινοβολεί συμπόνια σοφία ευγένεια και κατανόηση. Ήταν όμορφος, γλυκός ήπιος. Αγαπούσε τους θνητούς και αγαπήθηκε από αυτούς.

Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ήταν ο πιο ευγενής και τρυφερός δωρητής της απάλειψης του πόνου και της προσφοράς υγείας, λέγεται δε πως επιτελούσε θεραπεία με λόγια που μπορούσαν να ανακουφίζουν τις βασανισμένες ψυχές των ανθρώπων. Μάλιστα, λέγεται ότι ήταν τόσο καλός στην ιατρική του τέχνη που έχει φέρει πίσω ανθρώπους από τον θάνατο. Τότε ο Άδης φοβούμενος μην χάσει «την πελατεία» του ζήτησε από τον Δία να βάλει τάξη, ο οποίος κεραυνοβόλησε και θανάτωσε τον Ασκληπιό.

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.....

Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της, όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους.
Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση "είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;".
Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση: "Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;"
Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια.
Εκείνη απάντησε: "Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε.
Αν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα.
Αν το κρατήσω για μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος.
Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω.
Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται."
Και συνέχισε: "Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό.
Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θα αρχίζουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι - ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε".
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.........

Ταινίες και τέχνη

από τον Νικόδημο

Δίδοτε και δοθήσεται ὑμῑν

1. Πρόσφατα είδα "Το νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα". Διάφοροι γνωστοί το είχαν επαινέσει για τον βαθύ στοχασμό, τα εξαιρετικά κοινωνικά θέματα, την ανθρωπιά και την ωραία ηθοποιία του. Με το τελευταίο συμφωνώ πλήρως. Ο Jeremy Irons και ο Tom Courtenay είναι πάντα απολαυστικοί αλλά και οι άλλοι (π.χ η Λένα Όλιν) έπαιξαν ωραία.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Μερσιέ πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία. Έτσι θα γράψω μόνο για τον σκηνοθέτη συμπεριλαμβάνοντας και τους σεναριογράφους που διαμόρφωσαν την πλοκή και τους χαρακτήρες.

Ένας καθηγητής, ο Ρ. Γκρεγκόριους, εισερχόμενος στην τρίτη ηλικία, σώζει μια κοπέλα που θέλει να αυτοκτονήσει στη Βέρνη της Ελβετίας. Η κοπέλα εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω το αδιάβροχο της στην τσέπη του οποίου ο Γκ. βρίσκει ένα βιβλίο από κάποιον Πορτογάλο κι ένα εισιτήριο για τη Λισαβόνα. Εντυπωσιάζεται από πολλά κομμάτια του βιβλίου και φεύγει το ίδιο βράδυ για τη Λισαβόνα. Εκεί αναζητά τον νεαρό συγγραφέα. Σύντομα ανακαλύπτει πως αυτός έχει πεθάνει και σταδιακά ανασχηματίζει τη ζωή και τον χαρακτήρα του καθώς, με τη βοήθεια μιας οφθαλμιάτρου, μαζεύει πληροφορίες από συγγενείς και φίλους και άλλους ανθρώπους που τον είχαν γνωρίσει καλά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Σαλαζάρ. Στο τέλος μάλλον μένει εκεί μαζί με τη συμπαθητική οφθαλμίατρο.