Αρχές Διακυβέρνησης: 19. Αντιρρήσεις για τη Γεωφορολόγηση αντικρούονται

Από τον Νικόδημο

1. Όπως είδαμε στο προηγούμενα φύλλο (Αρχές Διακυβέρνησης 18: Στρέβλωση της Οικονομολογίας), λίγο πριν και μετά το 1900 ορισμένοι ακαδημαϊκοί στις ΗΠΑ πέτυχαν να εισάγουν παραπλανητικές, ψευδείς αντιλήψεις στην Οικονομολογία, αλλοιώνοντας τις μέχρι τότε παραδοσιακές αντιλήψεις. Έτσι μετέτρεψαν τη γη από πρωταρχικό συντελεστή στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών σε «κεφάλαιο». Έτσι όμως επέφεραν βαθμιαία την αποξένωση αυτής της επιστήμης από την πραγματικότητα και τον τελικό θάνατό της (Αρχές Διακυβέρνησης 9: Ο Θάνατος της Οικονομολογίας).
Στο κλίμα που επεκράτησε είναι φυσικό να διατυπωθούν από ακαδημαϊκούς και αντιρρήσεις για την ΓΦ (=Γεωφορολόγηση). Μερικές σοβαρές αντιρρήσεις παρουσιάζονται

Αρχές Διακυβέρνησης: 18. Στρέβλωση της Οικονομολογίας

από τον Νικόδημο
1.  Πουθενά στον κόσμο σήμερα δεν εφαρμόζεται η αποκόμιση των δημόσιων αξιών ή της γεωπροσόδου ή ΓΦ (= γεωφορολόγηση). Εφαρμόζεται διστακτικά σε μικρή κλίμακα στη Δανία, σε λίγες πολιτείες στις ΗΠΑ, στη Νέα Ζηλανδία, στην Ταϊβάν, στο Χονγκ Κονγκ και αλλού.
     Η ειρωνεία είναι πως όλοι ανεξαίρετα οι οικονομολόγοι συμφωνούν στο ότι αυτός ο φόρος είναι ο μόνος που δεν προκαλεί στρεβλώσεις στην οικονομία – δηλαδή πληθωρισμό, μείωση μισθών, ανεργία κλπ. Πχ.: –

Αφήστε τα δελφίνια ήσυχα και ελεύθερα!

Με αφορμή τη λειτουργία του νέου δελφινάριου στο Αττικό Πάρκο στα Σπάτα, φιλοζωικές οργανώσεις έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στους αρμόδιους φορείς, ζητώντας τους να σταματήσουν τη λειτουργία του και να μη δώσουν άδεια για τη διεξαγωγή παραστάσεων. Επίσης ζητούν από τους αρμόδιους φορείς να αναθεωρήσουν τη θέση τους σχετικά με τις επισκέψεις σχολείων σε ζωολογικούς κήπους και ενυδρεία. 

Μπορεί μία επίσκεψη στο δελφινάριο να ακούγεται διασκεδαστική εμπειρία, αλλά η αιχμαλωσία είναι ένα μαρτύριο για τα ζώα που κανονικά θα είχαν χιλιάδες τετραγωνικά μίλια ωκεανού για να κολυμπήσουν.

Το να διατηρούμε τα δελφίνια σε δεξαμενές που συχνά δεν είναι μεγαλύτερες από μία πισίνα και να τους στερούμε οποιοδήποτε από τα φυσικά ερεθίσματα που θα βίωναν στη φύση μπορεί να θεωρηθεί μόνο "απάνθρωπο σε σχεδόν αδιανόητο επίπεδο!

Τα δελφινάρια δεν μπορούν να προσφέρουν το χώρο, τα κοινωνικά δίκτυα και τις φυσικές συνθήκες που χρειάζονται τα ζώα, με αποτέλεσμα να υποφέρουν, να εξαντλούνται από τις συνθήκες αιχμαλωσίας και να πεθαίνουν πρόωρα.

Για ένα δελφίνι, η πισίνα είναι ένα κλουβί. Αυτά τα γρήγορα ζώα, τα οποία όταν είναι ελεύθερα σχηματίζουν πολύπλοκες κοινωνικές ομάδες, δεν μπορούν να συμπεριφέρονται φυσιολογικά όταν βρίσκονται σε αιχμαλωσία. Τα ποσοστά θνησιμότητας και η αφύσικη συμπεριφορά των αιχμάλωτων δελφινιών, αποδεικνύουν ότι η έλλειψη διέγερσης τους προκαλεί τρομερό στρες. Το κολύμπι αδιάκοπα σε κύκλους είναι μία μόνο ένδειξη της πλήξης και του ψυχολογικού άγχους.

Τα δελφίνια στο φυσικό περιβάλλον μπορεί να κολυμπήσουν μέχρι 40 μίλια την ημέρα. Σύμφωνα με την Humane Society των ΗΠΑ, οι φάλαινες και τα δελφίνια στη θάλασσα δαπανούν μόνον το 10% έως 20% του χρόνου τους στην επιφάνεια, αλλά σε μια ρηχή δεξαμενή, περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στην επιφάνεια, πράγμα το οποίο μπορεί να τους προκαλέσει δερματικά προβλήματα.

Τα περισσότερα αιχμάλωτα δελφίνια περιορίζονται σε μικρές δεξαμενές που περιέχουν τεχνητό θαλασσινό νερό επεξεργασμένο με χημικά. Τα δελφίνια σε μια δεξαμενή δε μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ιδιαίτερα αναπτυγμένη σόναρ τους και αυτό είναι μία από τις πιο καταστροφικές πτυχές της αιχμαλωσίας τους.

Η σύλληψη είναι μια επικίνδυνη και τραυματική εμπειρία για τα δελφίνια και μπορεί να οδηγήσει στον τραυματισμό ή και το θάνατό τους. Η βάναυση διαδικασία επιλογής, προκαλεί σε πολλά από αυτά τα ιδιαίτερα ευφυή θαλάσσια θηλαστικά θάνατο από σοκ ή πνιγμό. Ο αριθμός των δελφινιών που πεθαίνουν κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων αλίευσης ή λίγο μετά, δεν αποκαλύπτεται ποτέ από τα δελφινάρια. Αλλά και τα δελφίνια που ζουν στην αιχμαλωσία, υποφέρουν και πεθαίνουν από ασθένειες που σχετίζονται με το άγχος και τη δηλητηρίαση από το χλώριο.

Aποτιμώντας τη Θεωρία και Πρακτική της Φορολόγησης Αξιών Γης

από τον Νικόδημο.

Το 2010  το Lincoln Institute of Land Policy (Κέιμπριτζ, Μασαχουσέτη, ΗΠΑ) δημοσίευσε τη μελέτη Assessing the Theory and Practice of Land Value Taxation  (Aποτιμώντας τη Θεωρία και Πρακτική της Φορολόγησης Αξιών Γης). Αυτή είναι πόνημα δύο Αμερικανών οικονομολόγων: R. F. Dye, καθηγητής στο Institute of Government & Public Affairs στο Πανεπιστήμιο του Illinois στο Σικάγο και στο Lake Forest College στο Ιλλινόις; R. W. England, καθηγητής στο Whittemore School of Business & Economics στο Πανεπιστήμιο του New Hampshire. Επειδή η μελέτη εκτείνεται σε 35 σελίδες, παρουσιάζω μερικά αποσπάσματα από τη συνοπτική εισαγωγή και τα συμπεράσματα.

«Η φορολόγηση των αξιών της γης [κοινώς Γεωφορολόγηση] είναι μια παραλλαγή του φόρου επί ακινήτων και επιβάλλει μεγαλύτερο ποσοστό φόρου πάνω στην αξία της γης παρά στην αξία βελτιώσεων• ή, συνηθέστερα, φορολογεί μόνο την έγγειο αξία ... Η Γεωφορολόγηση θα μεγεθύνει και τη δικαιοσύνη και την αποτελεσματικότητα του φόρου περιουσίας. Δεν έχει ανεπιθύμητες επιδράσεις ... Η γη βρίσκεται σε πεπερασμένη σταθερή προσφορά οπότε η επιβολή φόρου στις έγγειες αξίες θα αυξήσει τα δημόσια έσοδα δίχως να στρεβλώνει την πρωτοβουλία των κατόχων να επενδύουν και να κάνουν πλήρη χρήση της γης τους (σελ 2) ... Είναι μια πολύ ελκυστική εναλλαγή σε παραδοσιακούς φόρους επί ακινήτων... Παρότι από μόνη της ίσως να μην αναζωογονήσει τα πιο παρηκμασμένα μέρη μιας παλιάς βιομηχανικής πόλης, οι σχεδιαστές της πολιτικής δεν πρέπει να υποτιμούν τη σπουδαιότητα της επιλογής ενός φόρου που δεν θα έχει βλαβερές παράπλευρες επιδράσεις εμποδίζοντας την οικονομική ανάπτυξη» (σελ 31).

Mπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρη την μελέτη στα αγγλικά σε μορφή pdf από το:

https://www.lincolninst.edu/pubs/dl/1760_983_Assessing the Theory and Practice of Land Value Taxation.pdf

Posted 4 days ago by Vigla-Watch